500 : روتو کم میکنم وقتشه بشونمت سر جات

میدونم نباید دست بکشم. ناامید شدنم احمقانست. باید قبول کنم که شاید نتونم یا اینو که عالی نیستم یعنی خب حرفه ای. خسته نیستم نباید گریه کنم میدونم میدونم تمرین میخواد وقتی شاید استعداد اینو نداشته باشی چشم بسته بنویسی یا نمیدونم نمیدونم چرا نمیشه. شاید دارم راهو غلط میرم شاید نمیدونم. من فقط تمرین زیادی نداشتم و مشکلم اینه مدت زمان زیادی نیست که متوجه یسری چیزا شدم و کاش خیلی قبل تر خیلی قبل تر میفهمیدم اونوقت شاید این وضعیتو نداشتم. اول راهم و حالا با این وضعیت در عوض توقع زیادی از خودم دارم. باید واقع بینانه نگاه کنم نه؟ اما پررو تر از این حرفام تا فردا شب وقت دارم تلاشمو میکنم اگه نتونستم اونوقت یه چیز الکی سر هم میکنم اینو همه میتونن نه؟ باید فقط هی تکرار کنم اصلا از اول از اول باید هرچی تو ذهنمه بنویسم حتی مزخرف مزخرف شاید باید هی بریزم در هی دوباره دوباره. بالاخره باید نتیجه بده. اصلا نمیخوام نمیخوام نمیخوام منطقی باشم. و به این فکر کنم که بلد نیستم باید یاد بگیرم یاد بگیرم. باید باید ربطشونو پیدا کنم باید بتونم باید صد درصد بشه یا مزخرف مزخرف با بالاتر از بهترین خودم. از متوسط بودن خسته شدم حداقل حالا حداقل حالا. باید جبران کنم باید سخت بگیرم. سخت نگیرم چی میشه هیچی تا اخر عمر همینجا میمونم فقط میخوام روی خودمو کم کنم همین همون رویی که میگه بلد نیستی نمیتونی یه چیزی سر هم کن ولش کن از این حرفای مزخرف وای نمیخوام نمیخوام. یه چیزو خیلی خیلی استعداد دارم اونم کر شدن روی همه حرفای مزخرف حتی حرفای خودم.باید بیدار بمونم. نمیدونم این نسکافه لعنتی اثر داره یا نه اصلا دیگه به هیچی اعتقاد ندارم تا وقتی تمومش نکنم کامل تایپ شده نمیخوابم. اینو مطمئنم از پسش بر میام یا اونجوری که باید بشه یا افتضاح ترین نوشته ی ممکن. وقت کمه باید انجامش بدم به هر قیمتی به هر قیمتی. اعصابمو خورد کرده فقط همین فقط همین.