545 : مرگ

میدونم که کاملا آگاهی از این که من اصلا آدمی نیستم که اصرار بیجا کنم.در نتیجه هیچ جنگی در کار نیست و این بهترین انتخاب ممکن بود از جانب تو. کاملا به نفعت بود و این منو خوشحال میکنه. البته نه خوشحالی برای خودم که این پیش آمد برای من غیر عادی نیست. من عادت دارم بدنم شرحه شرحست و هر شرحه جای چیزی هست که دوسش داشتم و ازم کنده شده. البته تو به حفره ای درون قلبم تبدیل شدی هرگز این حفره پر نمیشه و من هم توقعی ندارم حالا باید با زخم جدید سازش کنم. زیاد از این بابت مطمئن نیستم. من میمیرم دوباره. بارها تجربه ی مرگو داشتم فقط مجبورم نفس بکشم همچنان حرکت کنم بدون آرزویی بدون رویایی. منطقی که فکر میکنم میبینم کاملا کاملا این تصمیم عاقلانست و بهش آگاه بودم از همون ابتدا.فقط سوالی که برام پیش اومده اینه چرا چرا بهم زودتر نگفتی.شاید میخواستی مطمئن شی نه؟ نمیدونم. میبینی حرفامو میزنم اما جوابشون مهم نیست دیگه چه اهمیتی داره. دیگه هیچی هیچ اهمیتی نداره. حق با توئه من مناسب نیستم. اصلا چرا دلم میخواست مثل احمقا فکر کنم که مناسبم من که بیشتر از هر کسی به من مزخرفی که وجودم هست آگاهم. میتونم تک تک عیب هامو مرور کنم از جسمی تا روحی. اما دیگه چه اهمیتی دارن دیگه هیچی مهم نیست. هیچی. ای کاش میشد قول بدم هرگز منو نبینی  اما اینجا میخوام خودخواه باشم این دیگه به تو ربطی نداره. دیگه هیچی نیست هیچی اما همونهایی که تو وجودم موندن همه چیز منو تشکیل میدن ذره ذرمو و من نمیتونم از خودم جدا کنم و دور بندازم. شاید با مرگ بشه. آرزوی مرگ دارم آرزوی مرگ میکنم. آدم باز فکر میکنه که میمیره اما این زندگی مثل زالو چسبیده بهت دست از سرت بر نمیداره مثل یه درد وحشتناک میمونه که مجبوری با خودت همه جا ببریش. من زنده نیستم دیگه حالا مجبورم نقاب زندگیو همه جا با خودم حملش کنم. ازت ناراحت نیستم این حق توئه و بهترین انتخاب ممکن میدونم مثل همیشه اینقدر عاقل هستی که همه جوانبو سنجیده باشی من از اول میدونستم منو چه به تو من هیچی برای بخشیدن ندارم هیچی پس به هیچ دردی نمیخورم. به هیچ دردی. فقط داشت کم کم یادم میرفت انگار دوباره طبیعت شلاقشو دست گرفته و داره به یادم میاره. باید برم باید برم منتظرمه تا روم آوار بشه مدام و مدام هر لحظه. خداخافظ.