869 : Walker Evans

در همین راستای خوندن کتاب دربارهٔ عکاسی (اثر سوزان سونتاگ، ترجمهٔ نگین شیدوش و فرشید آذرنگ ، نشر حرفه نویسنده) که باعث شد دوباره دلم بخواد بیشتر ببینم عکس. دیشب کارای واکر اونز (walker evans) عکاس آمریکایی (۱۹۰۳-۱۹۷۵) رو و البته امروز باز دلم خواست ببینم ، دیدم. از واکر اونز خوشم میاد. هرچند اون اولا دو سه سال پیش زیاد درکی نداشتم خودشم نمیشناختم اما دیشب که نگاه میکردم با چیزایی که از سونتاگ خوندم و یادآوری مطالب کلاس احساس کردم جدا از عکسها خودشو خیلی دوست دارم. خیلی زیاد. خیلیییی. یعنی اینقدر بی جنبه‌ام‌‌. اصلا آدم باید بی جنبه باشه. چقدر گوگولی این آدم چقدر قربونش رفتم باور نمیکنین چقدر غصه خوردم که نیست دیگه :(((((حالا این روزا که خیلیا رو دوست دارم اما عکساشو دیدما دلم خواست دوربینو بردارم بزنم تو شهر عکاسی کنم.  خیلی دلم خواست جدی میگم. هیچوقت آدم نمیتونه عین این آدمها بشه کاش حداقل نمیمردن هیچوقت. خیلی لوسو بچگانست اما همه اینها منو فقط بیخیال. اینها همیشه زندن کاش آدم اینجوری زندگی‌کنه اینجوری بسازه اینجوری باشه همین که من اینجا این سر دنیا بعد از سالها میشناسمش ساده ترین دلیل زنده بودن و بزرگ بودنش هست. استاد، جاکوملی ، اونز ، ادمز و و و و و فکر کردن بهش آدمو یجوری نمیکنه؟ نمیتونم توضیحش بدم چیز عجیبی نیستا همه احتمالا تجربش کردن وای این که کاراشونو میبینی میخونی راحع بهشون درگیرشون میشی. مسخرست اما من حتی عکس کسایی که دوسشون دارم و خوشم میاد ازشونو سیو میکنم عکس‌خودشونو انگار این کار باعث میشه نزدیک تر بشم توی لپ تاپم چقدر عکس فقط از خود این آدمها حالا چه عکاس‌چه نویسنده و..  داشتم هرچند که خودت بزرگ نیستی شایدم نشی اما این کار انگار نزدیک ترت میکنه‌‌. شایدم یه کار خجسته طوری باشه اما الان تو گوشیمم این کارو کردم. به هر حال در مورد اونز شاید به خاطر این که استاد میگفت جزو اولین کسایی‌بوده که با رسانه سرو کار داشته رسانه براش مهم بوده و متن میاورده توی کاراش. که اینم به خاطر علاقش به ادبیاتو نویسندگی‌بوده. استاد میگفت کسایی که با ادبیات سرو کار داشتن در سطح بالاتری قرار میگیرن نسبت به بقیه. رابرت ادمز هم همینجوری بوده. خلاصه این که از خودشون خوشم میاد. عکساشون هم جای خود. سونتاگ نوشته بود یه بخشی ، که : « اونز خواهان عکس‌هایی فرهیخته، موثق و متعالی بوده. چیزی که در حال و هوای اخلاقی دههٔ ۱۹۳۰ معنی داشت و امروز برای ما نا ملموس و دست نیافتنی است. ( :( ) امروز هیچکس خواهان فرهیختگی در عکاسی نیست، موثق بودن در عکاسی معنایی نمیدهد؛ و هیچکس نمیفهمد که چطور یک چیز میتواند متعالی باشد ، چه رسد به یک عکس. (ص ۷۰) » اگر بگم واقعا دلم میخواد به همچین درجه و جایگاهی برسم هرچند نشدنی براش تلاش کنم شاید از نگاه خیلیا نشدنی یا مسخره بیاد اما واقعا دلم میخوا خیلی خیلی خیلی زیاد کاش میشد. با این حال آدم به شدن نشدن نباید فکر کنه باید تلاش کنه برای چیزایی که فکر میکنه درست هست و تو این مسیر باید انجام بده رو عملی کنه. آرزو هم اصلا بر جوانان عیب نیست. آخه یه مدت یعنی خب به خیلی چیزا فکر میکنم مثلا این که چرا بعضیا کلا رویا ندارن یا آرزویی یه چیز بزرگ یه چیزی که زندگیو ارزشمند کنه انگار نمیبینن نمیدونم چجوری بگم اما توی معاشرت باهاشون این اذیتم میکنه نه این که به من مربوط بشه ها نه ولی به نظرم حیف میاد که همه چیو بعضی وقتا اینقدر خیلی سطح رو میبینن انگار حتی تخیلم ندارن تلاش پیشکش براش. شاید روش من اشتباست اما من اینجوریو بیشتر دوست دارم حداقل میتونسم بهشپن فکر کنم و از ته دل نرسیده لبخند بزنمو ذوق کنم مهم نیست چی بشه اما این چیزی هست که گاهی واقعا کمکم میکنه که ادامه بدم‌‌. خیلی فکرا بعضیاشم احمقانه میاد شاید اینقدر بعیده بعضی وقتا هم یادم نمیمونه البته نه این که صبح تا شبو فقط تو خیال گذروندا منظورم اصلا این نی از کارو زندگی ادم بیفته شاید قبل از خواب و بعد از خواب یا موقع استراحت بعضی وقتها بد نباشه. اما واقعا چجوری میشه بعضیا فکر نمیکنن یعنی دلشون نمیخواد فقط میخوان زندگی کنن و همین. بمیرن. دلم میخواد بگم بهشون اصلا به بعد خودتونم فکر میکنین فقط میخواین برین همین؟ اووم من دلم میخواد بعد از مردنمم باشم تموم نشم. کمک کنم و و و. دیگه این که همین. اول عکسای خودشو میزارم که ببینین خودشم چقدر به قیافش میخوره آدم دوست داشتنی شاید بوده و منو یاد سی میندازه کلا هر کس که سروکار با ادبیات باشه منو یاد اون شخص میندازه بعدم یسری از عکساش اگه دوست داشتین خدا پدر پینترست رو بیامرزه برین اونجا سرچ کنین اسمشو ببینین :) نکته : لزوما همه عکسایی که من گذاشتم عکسای خوبش نیست همینجوری انتخاب کردم  دو این که ممکن عکسی از عکاس دیگه هم بینش باشه و من اشتباه کرده باشم اما سعی کردم دقت کنم  .