1419 : آینده

دارم فکر‌میکنم کاش شب نمیدیدم. حالا مگه خوابم میبره.  اگه صبح میدیدم همین بود ارزو میکردم شب بود و بعدش میخوابیدم تا فراموش کنم. چرا فراموش؟ نمیدونم. بیشتر به چیزی فکر میکنم که شاید توی فیلم نبود. آینده خودمو تصور میکنم. هیچ تصویر انگار مثبتی توش نیست. ترسناک. خیلی ترسناک. میدونم انگار هرچی‌جلو برم قرار نیست تموم بشه و مثلا امید داشته باشم یه روز خوب میاد. انگار برای من هیچ روز خوب به اون معنا نباشه. روز خوب من احتمالا خیلی معدود تو دل همون روزهای پر از رنج و درد. شاید خیلی کم کم که حتی حالا گم شده توی تصوراتم. سعی میکنم فکر کنم بقیه به چی فکر میکنن. به آینده. شایدم تقلب بگیرمو به آینده ادمای دیروز نگاه کنم. چیزی نیست شاید جز چند نفر که نظرمو جلب کنه. من نه شوهر میخوام نه بچه. نه شاید حتی یه خونه با رنگهای گرم. حالا دوباره خونه تصوراتم خالیِ خالی با همون رنگهای گرم منتها تاریک. شاید روزی حتی کسی نباشه متوجه مرگم بشه. شاید همونجوری بمونمو بپوسم. شاید ناشناس دفنم کنن. نمیدونم. احتمالا انواع و اقسام بیماری هارم گرفته باشم. شاید نا شنوا شده باشم. تو سکوت محض حتی ارزوی مرگ کنم. ولی احتمالا شاید تنها امید زندگیم همین عکاسی باشه. که کاری کرده باشم. که شاید اگه بشه نه به زمان تعلق داشته باشه نه به مکان. بهتره حالو ببینم. آینده آخرین لحظات زندگیم چهرش کامل شده است مدتی زمان هست تا تماشا کنم.