آخرین مطالب
امکانات وب
دلم مخواد میتونستم بنویسم.اما نمیشه.حتی نمیدونم از کجا باید نوشت.یعنی میشه نوشت اما اونجوری که باید نه.
162 :ته تتوس...عجیب نیست که تمام حرفارو آدمی به خودش میگه .صدا همیشه درونش هست؟ اما همونهارو نمیتونه بنویسه، نمیتونه بیان کنه و به زبان بیاره ؟ البته نه همیشه. فقط گاهی اوقات .حالا جدا از اون با تصاویر باید چیکار کرد. حتی اوقاتی که پلکها هم بازن یه هاله ای در مقابلش از اون تصویر ضبط شده هست. نمیشه فرار کرد ازش. میبینی این حرفارو هرچند ساده وقتی میخونم میبینم به بدترین وجه ممکن میگمشون.دلم گریه کردن میخواد. حتی عکاسی کردن. اما نمیتونم انجامشون بدم. نه بنویسم نه بگم نه گریه کنم و نه عکاسی. هیچکدوم نمیشه. همه چی مدام و مدام به درونم بر میگرده. یه شکنجه ی بی صدا .یه خودخوری مداوم.دلم میخواد بیرون بریزمشون رها کنم خودمو اونارو همه چیو.
اه
من کیم؟ واقعا کیم؟ یه سوال احمقانه ی ساده که گاهی نمیتونم جوابشو پیدا کنم.
حتی خودمو متعلق به اسمم نمیدونم.
متعلق به هیچی....
ازم میپرسن اسمت چیه؟
میگم مائده
خیلی ناخوآگاه
اما یعنی چی واقعا یعنی چی؟
چرا من باید نسبت به این اسمم احساس تعلق کنم.مگه فرقیم میکنه که چی باشه.
ادم نسبت به اسم بقیه ممکنه حس مالکیت کنه اما خودش نه...
هرچند اینجوری نگاه کنیم هیچکس نسبت به حتی اسم من همچین حسی نداره.
کسی با شنیدنش فکر نمیکنم از من چیز زیادی به خاطرش بیاد.
اما مالکیت من روی اسم کسایی که دوسشون دارم هست .
یعنی یه نشونه که میدونی حتی اگه هزار تا هم باشه از اون آدم فقط یدونه برای تو با اون اسم و مشخصه هست.
بگذریم.
دلم میخواست میتونستم خودمو از همه چی جدا کنم
اما اونوقت من هیچوقت نبودم هیچوقت...
ما را در سایت 162 :ته تتوس دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : 7maedeh-drad1 بازدید : 131